Ten rozmach, te obrazy, scenografia, kostiumy, tricki komputerowe! Schumacher cofnął mnie w czasie. Nie, nie do Paryża 1870 roku, kiedy to dziać się niby ma historia Upiora, lecz do czasów, kiedy kino było młode, gdy dźwięk i obraz fascynowały widzów bardziej niż historia. To były złote czasy musicalu, bo łączyły w sobie wspaniałe obrazy i znakomitą muzykę. Tę atmosferę przywołał Schumacher w realizacji musicalu Webera. Obraz po prostu zachwyca swoim pięknem. Schumacher nie szczędził pieniędzy na wizualną stronę przedsięwzięcia. Ma gest warty lepszej sprawy. Wizualnie nie mam nic "Upiorowi" do zarzucenia.
Jednak (niestety, jest parę "ale") za tymi obrazami kryje się niezwykle mało. Schumacherowi nie udało się uwolnić z pęt scenicznego pierwowzoru i stworzyć film stanowiący całość sam w sobie. Nie udało mu się także w pełni przekazać pasji i dramatów głównych postaci historii. To też przypomina mi o dawnym musicalu.
Ważąc jednak wszystkie za i przeciw, muszę powiedzieć, że jest to pierwszy od czasu "Klienta" wysokobudżetowy film Schumachera, który mi się spodobał. I, co rzadko mi się zdarza, niedopracowana historia prawie zupełnie mi nie przeszkadzała.