Film budzi powszechny zachwyt. Tak wielki, że zaczynam zastanawiać się, czy ze mną coś nie tak, bowiem UPIÓR Z RAJU rozczarowuje. Może ze względu na mnóstwo zachwyconych recenzji, które przeczytałem przed seansem. Uznawany za arcydzieło stylu film jest w istocie całkowitym misz-maszem gatunkowym, tak jakby De Palma nie mógł się zdecydować, co właściwie chce nakręcić: horror, musical, komedię czy też pastisz tych wszystkich gatunków. Również pod względem scenariusza film skacze od pomysłu do pomysłu, nie dokonując jakiejś większej selekcji. Decyduje widzimisię autora.

jako szalony spektakl rockowy o ciężkim losie muzyka UPIÓR ma bardzo wiele wspólnego z twórczością Kena Russella (zwłaszcza tytuły TOMMY i LISZTOMANIA). Może De Palma, na co dzień specjalista od kopiowania Hitchocka, postanowił dla odmiany zabawić się w naśladowanie "enfant terrible" brytyjskiego kina. A może punktem odniesienia był dla niego ROCKY HORROR PICTURE SHOW? Zresztą film jest zlepkiem cytatów. Dominuje trawestacja UPIORA Z OPERY Gastona Leroux (a raczej musicalu Webbera), ale pojawia się też FAUST oraz PORTRET DORIANA GRAYA. Morał raczej banalny: artysta musi podpisać zbratać się z diabłem, żeby coś osiągnąć, a za sukces płaci najwyższą cenę. mam wrażenie, że Russell wyciągnąłby z tej historii mniej wyświechtane wnioski.

Zapewne czepiam się czegoś, co na tle dzisiejszej oferty Hollywood jest prawdziwym ewenementem i cudem nieskrępowanej wyobraźni. Nawet De Palma nie ma już w sobie takiego szaleństwa, jego obecne filmy są dość konwencjonalne. A więc sprostowanie: Tak, ten film może się podobać. Jednak filmowców z lat 70tych stać było na jeszcze więcej, zaś na miano dzieła kultowego zasługują pozycje najlepsze. UPIÓR Z RAJU jest tylko sympatycznym glamrockowym wygłupem.