Klasyczną wersje z 1962 roku wyróżnia wzniosły wizerunek Upiora bez wątku miłosnego.Kameralna narracja,nieco mroczny,nastrojowy klimat,prostota fabuły, minimalizm oprawy muzycznej opery,surowa scenografia oraz wyrażnie zarysowane postacie składają się na skromny wizualnie lecz emocjonujący gotycki horror z puentą. Plusem hammerowskiej wersji jest uwydatniony dramatyczny charakter filmu, nadający moralny wydźwięk opowieści grozy.